NIEDOCZYNNOŚĆ KORY NADNERCZY
Może ona wystąpić w postaci przewlekłej i ostrej. Przewlekła niedoczynność kory nadnerczy (Hypocorticoidismus chronicus) występuje w postaci pierwotnej (uszkodzenie nadnerczy) względnie wtórnej (niedobór ACTH). Postać pierwotna powstaje w wyniku rozległego zniszczenia kory, np. przez proces gruźliczy, co daje klasyczny obraz choroby Addisona (cisawicy), wzgl. wskutek znacznego obniżenia wydolności gruczołów po przebyciu ciężkich chorób zakaźnych, zatruciach, oparzeniach, długotrwałym głodzeniu. Ta druga odmiana choroby, zwana’ addisonizmem, występuje o wiele częściej niż klasyczna choroba Addisona. Wystąpieniu jej sprzyja wrodzona mniejsza wydolność nadnerczy. Objawy kliniczne niewydolności nadnerczy są różnie nasilone, w zależności od stopnia upośledzenia czynności gruczołów.
Głównymi skargami chorych są: znaczne osłabienie, szybkie męczenie się, brak łaknienia, spadek wagi (przez odwodnienie). Bardzo często występują nudności, wymioty, biegunki, bóle brzucha. Najbardziej charakterystyczny jest wygląd skóry i błon śluzowych: barwa skóry jest ciemnoczerwona, występują liczne brunatne a nawet czarne pasma i plamy, zwłaszcza w okolicach naświetlanych promieniami słonecznymi lub drażnionych mechanicznie.